Wacht, wacht, wacht, niet zo snel…
Zie ik dat goed op die vijfendertigste minuut? Twee van de vier blanco letters zijn gelegd Robin en Annelies (de E van leeuwtjes en centje en de S van leeuwtjes en stof). Hans komt op de letterwachtlijst terecht, waar bij de anderen ondertussen het geduld begint op te geraken. Davey laat zijn D in een mooie boog te pletter vallen. Hans volgt zwijgzaam het voorbeeld en vernietigt zijn ei waarvan toevallig enkel de witte kant te zien is. Allemaal goed en wel, maar dan verschijnt een kaartje met slechts één blanco-ei. Huh?
In principe konden ook andere kandidaten dit derde blanco-ei off-screen op één of andere wijze die ik niet helemaal begrijp weggemoffeld hebben (diep in het doolhof ergens op de grond leggen, begraven en in de rugzak steken lijken alle drie vrij doorzichtige methodes) wat toch wel wat oneerlijk zou zijn naar de kijker toe. Maar als het Hans was die dat deed, molde hij toch wel echt als de baas.
Het scenario schrijft zichzelf:
Eerder vond hij ook de andere twee blanco-eieren, dus als hij ervan uit ging dat de blanco-eieren tijdens de duur van het spel toch gevonden zouden worden, had hij drie kansen om zijn verduisteringsplan te volbrengen. Tegelijk zorgt hij dat al drie van de vier blanco's gebruikt zijn nog voor het veel letterschaarsere eindspel zich heeft ingezet, zonder zich verdacht te maken (het tegendeel is waar). Nadat die taak is opgeknapt verdwijnt hij in het niets en terwijl niemand meer weet waar hij uitspookt krijgt hij de mogelijkheid de toegang tot het gouden ei en dus ook tot de k, a, s en p in het oog te houden voor pottenkijkers. Maar doordat de kust de rest van het spel afgezien van die ene enge struisvogel veilig blijft rest hem enkel nog op het einde van het spel recht naar het ei te lopen, victorie te kraaien, om in de volgende opdracht eens zijn taak als mol voor een keer niet stiekem maar in het open daglicht te mogen proberen vervullen. En dat alles met een suggestieve T-shirt aan en, toevallig of niet, een voornaam met exact de Scrabblewaarde die Gilles teveel aanrekent bij zijn woord hint.
En ik dacht verdorie nog juist dat ik uit mijn tunnel was geraakt.