https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20220509_95487424
Wij spraken uitgebreid met mol Uma Vandemaele: “Er werd hard gespeeld. Wat het voor iedereen zwaar maakte, en soms pijnlijk”
Uma Vandemaele (26) mag het ein-de-lijk zeggen: “Ja, ik ben de mol”. Van alle mollen moest ze het langste zwijgen tegen haar medefinalisten. Maar gelukkig had ze thuis iemand die mee in het complot zat. Wij spraken haar over haar maandenlange zwijgplicht, het emotionele vertrek van mol Philippe, de eerste nacht als mol, de zinderende finale en dé blunder die haar nog even zal achtervolgen.
Eva De Poorter
Vandaag om 17:13
Hoe moeilijk was het om zolang te moeten zwijgen tegen iedereen, ook je medekandidaten?
“Dat is zot. Zeker omdat je het ook niet aan je familie en vrienden kan zeggen. Zij kennen me en dachten: dit is hoe Uma is, dus zij kan de mol niet zijn. Terwijl mensen die me niet kenden me net wel daarom verdachten omdat ze mijn reacties blijkbaar fake vonden. Dus thuis bleven we de hele tijd liegen. Ik vond dat ergens ook wel leuk, hoor. (lacht) Ik heb ook heel veel ‘verklapt’ aan de mensen dat ik kandidaat was. Goed om die mensen hun gezicht dan te zien.”
Je partner Davy wist het wel en zat zelfs mee in het complot tijdens de opdrachten. Was dat -een opluchting?
“Sowieso. Als hij het ook niet had geweten, dan zou ik zot geworden zijn.”
De kandidaten onderling mochten geen contact met elkaar zoeken de voorbije maanden. Was dat lastig?
“Het kwam me goed uit, want ik moest nog elke keer de mol spelen als ik ze zag. Maar bij andere seizoenen is het spel dan afgelopen, en dan leer je elkaar echt kennen. Nu was dat niet het geval: wij zaten allemaal tot gisteren (maandag, red.) in dat spel. Al heb ik toch mensen opgezocht via Instagram, want ik wou een teken van leven zien. Maar ja, iedereen staat op privé, je mag niemand toevoegen.”
“Ik heb wel gezien dat Jens Zutterman in zijn Instagrambiootje ‘Mr. Brightside’ had gezet. Dat nummer van The Killers had ik mijn afspeellijst gezet. Hij had gezegd: op het einde van de reis wil ik dat liedje hier vanbuiten kennen. En dan staat dat plots in zijn info. Het was alsof we op die manier wilden communiceren. (lacht) Ik zag hem ook in Paleis 12 en het was meteen: Heb je het gezien?!”
Was jij als mol eigenlijk al op de hoogte dat Paleis 12 een halfjaar later pas het einde zou zijn?
“Ik wist er bitter weinig over. De avond ervoor vertelden ze mij dat de finale in La Gomera niet het einde zou zijn. Zwijgen was niet moeilijk, want ik zat gewoon de hele tijd te denken: die bom moet ontploffen.”
Sven vond het verdacht dat je als laatste een ‘error’ kreeg.
“Nochtans was dat niet expres. Ze zeiden dat de tijd niet telde. Bovendien zat ik helemaal te rillen van de kou daarboven. Ik kon niet meer toneelspelen. Ik vond het vervelend dat ik als laatste was. Eerst had ik het zelfs nog niet door toen Yens ‘error’ zei. Ik dacht zelfs dat er iemand het kwam herstellen.”
Zet je als mol dan alles in op jezelf bij die vragen?
“Nee, ik had als kandidaat altijd op Jens/Yens gezeten, dus ik heb dat als mol doorgetrokken.”
Terwijl het Philippe was. Die verliet het spel als saboteur omdat het mentaal te zwaar was. Hoe is dat bij jou binnengekomen?
“Ik was daar kapot van. Je wil hem beschermen, maar je kan niets doen. Dan komt dat op tv en vraag je je af: hoe zal hij reageren. Ook dat ging door mijn hoofd. En ja, we mochten voorlopig geen contact houden?”
Je wordt zijn opvolger. Speelt de geschiedenis dan door je hoofd?
“Ja, maar tegelijk dacht ik ook: Philippe is zo’n lieve man. Ik kan me voorstellen dat als je hem iets laat saboteren, dat hij direct denkt: sorry! Terwijl ik daar wat grover in ben. Ik had ook het gevoel: Ik moet zorgen dat ik er ook niet onderdoorga, want ik heb het net zien gebeuren. Er was minder druk. Bij alle gesprekjes bij productie bleven ze dat ook herhalen: Als het niet lukt om te saboteren, Uma, dat is echt niet erg. Zelfs al zien ze je saboteren, of je zegt het per ongeluk. Je hoopt dat dat niet gebeurt, maar het is geen ramp. Uw doel als mol is gewoon zo veel mogelijk geld uit de pot halen. Ik moest mijn best doen en genieten. En dat heeft geholpen.”
© Play4
“Door wat er gebeurd is bij Philippe, heeft me het ook doen beseffen dat ik het niet zo ver mag laten komen. Daardoor probeerde ik het ook luchtig te houden. En ik dacht ook – misschien foutief – als het niet lukt, ik was wel niet voorbereid. (lacht) Dat gaf ook veel minder stress dan als ik tot in de puntjes voorbereid was.”
Hoe was het voor jou toen je zag dat je de mol werd?
“Eerst denk je: ik heb mijn scherm gezien, de anderen mogen het niet weten. Ik durfde ook niet te veel oogcontact te maken met de productie. Op dat momenten waren alle ventjes in mijn lijf aan het springen. Ik moest stilzitten.”
Als je kandidaat was gebleven, had je wel een mooie geldprijs mee naar huis genomen?
“Ja, maar ik heb er toch geen spijt van. Bovendien denk je in het begin zeker niet aan die geldprijs. Je bent vooral bezig met de opdrachtjes. En telkens een ronde verder geraken. De mol zijn is een eer.”
In het begin maak je wel deel uit van een sterke groep.
“Klopt. We konden ook hard zijn tegenover elkaar. Er werd hard gespeeld. Wat het voor iedereen zwaar maakte en soms pijnlijk. Allez, pijnlijk. Als je eens iets zegt, komt dat soms harder aan dan je had bedoeld. Je probeert wat steken te geven in de hoop dat iemand reageert. Maar nooit met de bedoeling om iemand te kwetsen.”
Je speelde altijd met de gedachte ‘Hoe zou de mol het doen?’ als kandidaat. Hoe speelde je dan als mol?
“Dan heb ik het omgedraaid: hoe zou een kandidaat spelen. Het heeft geholpen. Ik heb mijn gedrag ook niet te veel veranderd. Anders zou het opgevallen zijn.”
Hoe was het om zo halverwege in te stappen als mol?
“Davy heeft me daar eigenlijk heel goed bij geholpen. Hij moest toen het grote werk doen. (lacht) Maar eigenlijk kwam dat onverwachte mol zijn goed uit. Hoe minder ik wist, hoe beter. Ik weet wel nog toen ik de eerste avond ging gaan slapen, dat ik dacht: what the fuck, ik weet niet wat ik moet doen. Ik had geen briefing gekregen. Ik heb heel lang rondgelopen in mijn kamer en niets gedaan. En nog keilang in de spiegel staan kijken. In de gaten houden of mijn reacties niet fake overkwamen. (lacht) Ik was helemaal aan het flippen. Ik heb ook nog zitten bleiten volgens mij.”
Hoe ben je dan gekalmeerd?
“Davy! In het dagelijkse leven ben ik ook de flipperkast van emoties. Hij is meer chill. Dat hij niet veel later kwam, was eigenlijk perfect.”
Was je ergens bang voor?
“Ergens had ik wel schrik om er ook onderdoor te gaan, omdat je het net hebt zien gebeuren. Maar zeker op het einde, toen ze zeiden dat het nog zes maanden duurde, dacht ik even: How, hopelijk ga ik niet crashen. Maar ik heb geluk gehad.”
Nog een misverstand moet uit de wereld geholpen worden. Ken je de vier evangelisten?
“Marcus, Johannes, Lucas en Mattheus!”
Was het een mollenstreek avant la lettre?
“Dat is een groot mysterie, wie zal het zeggen? Je zal het niet uit mijn mond horen. Maar nee, het was stress.”
Op het einde van de geblinddoekte proef begin je ook te huilen. Krokodillentranen, maar echt, zei je?
“Ja, ik heb met stenen in mijn ogen zitten smijten en zitten duwen in mijn ogen. Toen zei iemand me: How, Uma, ’t is hier het tiende seizoen, zie dat je hier blind wordt! Er zat niets anders op dan echt te zitten wenen in een hoekje en alle kutgedachten en trieste dingen in mijn leven opwekken om de tranen te laten komen.”
Waarom wou je dat doen?
“Ik dacht dat ik als kandidaat gebroken zou zijn. Het was ook dichter bij de finale. Dat ik nog niet wist wie de mol was, en dat een molboekje me een sprankeltje hoop zou geven. Yens was daar ook mee weg.”
Zit je nu dan met een schuldgevoel?
“Soms dacht ik: oei, misschien heb ik het een beetje te fanatiek gespeeld. Maar ja, ik had een opdracht en die moest ik volbrengen. Dus nee. Het is en blijft een spel. Een schuldgevoel heb ik niet.”