Na een groot stuk te hebben teruggekeken deze week kan ik niet anders oordelen dat Alina mij ferm om de tuin heeft geleid in de beginfase. Tijdens de eerste visie zie je het niet meteen, of het valt alleszins niet echt op. Vooral door haar spontaniteit, haar grootste troef, kan ze een heel deel van haar mimiek wegmoffelen. Maar zij laat hier en daar toch een steekje vallen, daar kan ze nu eenmaal niks aan doen. Iemand die iets heeft te verbergen kan zulke micro-expressies zeer moeilijk onderdrukken.
Een goed voorbeeld waaraan ik denk is te vinden in afl. 2 bij de Vradetotrappen, wanneer ze hoort van Gilles dat de Griekse goden juist werden herkend maar dat die niet veel hebben opgebracht. Ze probeert daar een klein lachje te onderdrukken maar corrigeert het meteen. Als ze het echt blijkt te zijn, heeft ze toch wel een sterke prestatie neergezet. Maar zoals ik al zei, in het begin vergeef je haar veel, door haar jonge leeftijd, haar achtergrondverhaal, haar spontaniteit ... maar eens je echt gaat focussen op haar gezichtsuitdrukkingen is er geen ontkomen aan. Als je het gezien hebt, heb je het gezien.
Ik meende dit eerder ook te zien bij Laure en Jolien, maar bij Jolien ben ik het stilletjes in een ander daglicht gaan zien deze week. Zij komt nu meer en meer over als gedreven kandidaat. Laure zal waarschijnlijk altijd een mysterie blijven. Het blijft toch vreemd hoe je zo in een andere richting, juist of fout, kan geduwd worden door een simpele gezichtsuitdrukking.
.
De Mol code-opdracht
