Heeft er iemand van jullie al eens uitgetest hoe dat "voelt" als je door een omgekeerde verrekijker kijkend iets probeert te raken dat dichtbij is?
Dat lijkt me heel moeilijk. Je hebt dan echt geen idee hoever je van iets afstaat: je denkt er ver vanaf te staan, maar in werkelijkheid ben je er dus veel dichterbij. Waarschijnlijk had Dorien gewoon de indruk dat ze met haar golfclub nog behoorlijk ver verwijderd was van dat balletje?
Dat het helemaal geen sinecure was om zelfs maar gewoon te stappen met dat ding op haar hoofd, zie je in de rest van de opdracht. Dorien heeft werkelijk geen idee hoe hoog dat hekje is, waar ze overheen moet stappen. Jolien moet haar enorm assisteren en zeggen dat het "zo laag is dat zelfs Christian er makkelijk overheen zou kunnen". Dat helpt haar natuurlijk wel. Ook zie je hoe voorzichtig en onzeker Dorien stapt als ze alleen moet wandelen: je ziet haar werkelijk zelfs de volledige vlakke stoep "aftasten" alvorens een stap vooruit te zetten. Ook op het eind, op weg naar dat plein, moet Jolien haar werkelijk bij de arm nemen en haar begeleiden, want alleen was dat nooit gelukt.
Het feit dat Jolien hier zo behulpzaam is met Dorien lijkt mij echt iets wat een mol niet zo gemakkelijk zou doen. Want laat Dorien "aan haar lot over" en ze komen nooit op tijd aan. Ik zeg het niet graag, maar hier toch weer een "kandidaatspuntje" voor Jolientje.