Meer dan ooit is De Mol tegelijkertijd een humoristisch reisverslag en een thriller, een bloedstollende afvallingskoers in een verrassend buurland, een land dat ons steeds meer doet verbazen en verlangen naar meer. Wunderbar, bezauberend, fabelhaft! Een mens zou er zowaar zin in krijgen om Duits te spreken, te zingen, te jodelen sogar! Echt weer een aflevering voor het archief, afdeling klassiekers, met een grote K! 
Wat deze aflevering zo geweldig maakte was de sympathieke onderdompeling in de couleur locale van enkele eeuwenoude Beierse tradities, dé ideale setting voor een hilarische videoclipopname van Takeo Ischi’s nieuwste jodelschijf 'Der Maulwurf'. En veel was er niet nodig om het inblikken van deze anderhalve minuut durende clip boeiend en memorabel te maken: traditionele boerendans en -acrobatie, alpenhoornblazen, enkele levensgrote glazen pullen blondschuimend bier, boomzagen, worsten draaien en het gejodel van een olijke Japanner.
Ik blijf me verbazen over de vindingrijkheid van de mollenredactie. Dit was toch een editie dichtbij huis wegens corona? Maar dus duidelijk geen Ersatz. Je vraagt je onwillekeurig af welke geniale proeven men had voorzien voor een land verder weg… 
Het bezoek van het thuisfront werd ondanks of misschien dankzij corona intenser in beeld gebracht dan we gewoon zijn. De onverwachte reis met onbekende bestemming begon beklemmend in de laadruimte van een grote bestelwagen en eindigde bij de mysterieuze aanblik van zes iglotenten op een grote parking. Ik moest meermaals happen naar adem en sloeg een zucht van verlichting toen de significant others van de kandidaten hun aanwezigheid onthulden door het gelijktijdig gretig wegrukken van het papier dat hen aanvankelijk aan het zicht had onttrokken. Zes doorschijnende tentjes werden zo de knusse locatie van menige privé-ontboezeming; het transparante zeil dat een kus of een omhelzing verhinderde, deed ons pijnlijk beseffen hoe graag mensen elkaar kunnen zien. We werden weliswaar niet veel wijzer van de identiteit van de mol, maar wel emotioneel rijker bij het aanschouwen van dit (on)tastbare geluk.
Een mooie, tussentijdse apotheose. Knap was ook hoe de surrealistische lijn van Magritte van vorige aflevering quasi moeiteloos werd doorgetrokken. Van “Dit is geen tip” naar het leggen van een puzzel op een wankel vaartuig op een prachtig gelegen meer, terwijl er een hilarisch robbertje wordt uitgevochten met de mol, die dit jaar erg moeizaam zijn/haar geheim prijsgeeft. Misschien slechts een vonk van inspiratie voor dit productieteam, maar een vuur van genot voor de kijker, die wellicht soms langer de adem inhield bij bepaalde scènes dan Lennart en Jasmien in de waterstolp.
De komische vervorming van de gezichten die dit opleverde herinnerde ons aan de soms dunne lijn tussen waarheid en misleiding, waar dit programma het ultieme patent op heeft. Dat we uitgerekend in deze aflevering afscheid moesten nemen van de immer vrolijke en innemende Samina deed pijn, want we zullen haar missen, onze vurige flamencolerares, die zelfs nog bij de miniemste beweging gracieus van het scherm spat. Hoe formuleerde Lennart het ook weer in de laadbak van die andere bestelwagen, de Carpool Karaoke van aflevering 2: ‘Dit zijn momenten die we moeten koesteren!’ En zo is het.
Tja, wat moet je zeggen tegen een redactieploeg die zoveel genialiteit in een dik uur televisie weet te verpakken? Hoed af, dat is te weinig, de rode loper uitrollen, dat is er misschien weer net iets over. Ik houd het dus maar op een enthousiast applaus en kijk alvast met Erstaunung und Ungeduld uit naar wat een erg spannende zesde aflevering lijkt te worden…
Ontvang bewijs van de crime scene
