Klaartje schreef: ↑22 mar 2021, 13:02
(...) Die eerste opdracht was televisiegewijs even spectaculair geweest indien ze gewoon hadden besloten dat die ene gehelmde wel mee mocht, maar dat ze gewoon met elf waren vertrokken, zonder dat er iemand daar in de regen op dat desolate maisveld werd achtergelaten. De Mol kon altijd ervoor zorgen dat er zoveel mogelijk mensen in de laatste fase (daar in die gracht) kwamen, zodat de kans groter was dat er iemand ongeschonden door het poortje naar de auto kon en de 5000 euro die erop het spel stond weg was.
Ex-Molinator schreef:“Ik begrijp de teleurstelling en had Jens het ook gegund.
Anderzijds is het een spel waarin elke deelnemer bepaalde keuzes heeft.
Zelf zou ik mij nooit in de positie van "beeldanalist" hebben laten drukken maar getracht hebben om in de laatste verdedigingslinie te staan en dan ook meteen goed op mijn medeverdedigers te letten, immers op dat moment was" iedereen" nog in de overtuiging dat De Mol geen goede verdediger zou zijn. Maar ja: keuzes worden op het moment zelf gemaakt, de rationale pas achteraf.
Vergeet ook niet dat De Mol als programma inspeelt op emoties - en hoe heftig die ook mogen zijn: het maakt deel uit van de beleving die je ervaart als kijker die zich in de plaats stelt van (één van) de kandidaten. [Mijn cursivering] Het heeft zeker en vast pijn gedaan bij Jens maar na een tijdje zal toch het gevoel overblijven van: Ik heb meegedaan aan De Mol.”
De plotse eliminatie van Jens kwam bij velen hard aan. In de eerste plaats bij Jens zelf,
die echter vrij snel kon relativeren, maar uiteraard verdwijnt daarmee niet zijn knagende pijn
voor het brute vertrek en het letterlijk in rook opgaan van zijn grote droom.
Een klap was het ook voor de andere kandidaten, die uiteraard tegelijkertijd ook erg tevreden waren
dat zij de eerste eliminatietest overleefden. DURA LEX, SED LEX.
De wet is hard, maar het is de wet. Zo hard is ook het spel.
Het zal ook GDC niet gemakkelijk zijn gevallen om deze boodschap over te brengen,
al waren alle kandidaten op voorhand wel uitdrukkelijk gewaarschuwd.
We hoeven hierbij niet op de pianist te schieten, het is de gang van het spel.
Ten slotte kwam het ook hard aan bij vele kijkers, voor wie de ‘katharsis’ op het randje was,
voor sommigen onder ons zelfs flink over die rand.
Ongetwijfeld zal er ook in de productieploeg tijdens de voorbereidingen hard over deze brute exit gediscussieerd zijn.
Hoe je het ook draait of keert, het is een drama voor wie het overkomt, in de eerste plaats voor Jens,
maar ook voor elke kijker die sterk met de kandidaten meevoelt.
Hoe hard de exit van Jens ook was, zijn onverwachte, brute eind als kandidaat van editie 2021,
zal één van de redenen zijn waarom we lang na vandaag aan De Mol Duitsland terug zullen denken,
en aan die eerste, epische opdracht, in een Vlaams maïsveld, waar in het heetst van de strijd
de belegering met verfkogels mij onwillekeurig herinnerde aan het midden-in-de-actie-gevoel van
Saving Private Ryan.
Dat Jens niet werd
‘gesaved’ is geen onbelangrijk detail, geen fait-divers, maar een noodzakelijk ingrediënt
van wat televisie beklijvend en onvergetelijk maakt. Jens brute exit is tegelijkertijd pijnlijk én schoon,
‘tragisch’, zoals
Aristoteles zegt, een
katharsis hoe dan ook. Onvergeeflijk volgens sommigen,
en terecht onvergeeflijk vanuit een gezond menselijk medelijden.
Maar ook onvergetelijk bij gratie van deze pijn en daarom ook medemenselijk, ondanks deze pijn...
DE MOL heeft voor mij hiermee zijn onschuld niet verloren maar getoond dat in deze editie
werkelijk niemand zeker is van zijn plek en dat schuldigen en onschuldigen in dit spel niet bestaan.
Deze eliminatie was harder dan we gewoon zijn, het was ook ietsje meer dan hoe GDC het verwoordde:
‘brute pech’.
Het was een
katharsis met een bijzonder krachtige impact,
die enkel ongevoelige zielen onberoerd laat. Maar het was vooral ook een spel.
Een erg hard spel, maar hoe dan ook een spel...