Dubbel en dik gesmuld en genoten van deze smakelijke revealaflevering! Elk seizoen blijven de makers ons van begin tot eind verbazen met de talloze mogelijkheden van dit unieke format. De slotaflevering is dan ook nooit een zoutloos, verplicht nummertje, maar een zorgvuldig gekruide, emotionele wrap-up, met verdachte kandidaten, verborgen hints en een blik achter de schermen. Een door pech geplaagde jubileumeditie met twee mollen vraagt om dubbel “revealplezier” en dat is exact wat we voorgeschoteld kregen.
Niet dat iemand ooit zou twijfelen aan de oprechtheid van Gilles De Coster, die reeds in Café De Mol, na de voorbarige exit van Philippe, diens “molkwaliteiten” had bejubeld maar ook deels verklapt. Tijdens de reveal zagen we Philippe uitgebreid aan het werk. De eerste vijf opdrachten molde hij er lustig op los, maar toen kamergenoot Bert hem hoorde praten in zijn slaap, sloeg de paniek keihard toe en stuikten alle zorgvuldig voorbereide mollenplannetjes als een kaartenhuisje in elkaar. De mollenredactie had aanvankelijk weliswaar een prima mol geselecteerd, nu moest ze noodgedwongen, met nog slechts vier afleveringen te gaan, uit de resterende kandidaten, koelbloedig en trefzeker, een al even gehaaide, nieuwe mol kiezen. Dat Philippe én Uma dit jubileumseizoen hebben gered is een
understatement. Philippe zag op de valreep in dat hij niet lekker genoeg in zijn mollenvelletje zat, en Uma schoot halsoverkop een mollenjas aan, die haar als gegoten zat.
Zoals gebruikelijk viel er tijdens de slotaflevering ook erg veel te lachen, onder meer met het koekoeksklokverhaal van Jens en het vermeende
boemsjakelak-complot. Kortom, Jens had de klok horen luiden, maar wist niet precies waar de klepel hing! Humor is een vast ingrediënt in DE MOL. Niet de voorspelbare humor van enkele over het paard getilde BV’s (God beware ons!), maar wel de spontane, recht voor de raap grappen en grollen van tien (of elf) onbekende, fantastische Vlamingen, die dit zotte avontuur op de Canarische Eilanden samen mochten beleven.
Deze reveal had echt alles wat je van een jubileumeditie mocht verwachten: een gezapige terugkijk die rijkelijk was doorspekt met
aha’s, amai’s, mo how zegs, en de huisbereide heimwee, waarop in televisieland enkel DE MOL zo sterk beslag weet te leggen, ook al werd die huiselijke sfeer ditmaal enigszins overstemd door een laaiend enthousiast Paleis 12.
“Parting is such sweet sorrow”. We moeten al bij de bard te rade gaan om het onbestemde gevoel te beschrijven dat menig DE MOL-kijker aan het einde van een seizoen overvalt. Met heimwee blikken we terug, maar met verlangen kijken we ook reeds uit naar de elfde editie.
“DE MOL is dood. Leve DE MOL.” De koningin van televisieland blijft ook na dit bewogen seizoen springlevend. Misschien wel springlevender en gezonder dan ooit.
“Shall I compare thee to a summer’s day?” Of misschien toch veel toepasselijker met een dromerige zomerdag op de kinderboerderij van Sven? Hoeveel ex-kandidaten hebben zich al niet laten ontvallen dat ze zich tijdens DE MOL vaak zorgeloos en onbevangen voelden als een kind? Dat we in die relatieve onschuld mogen delen, levert onvergetelijke tv-momenten op. Niet enkel van geiten die
“tepelstrelend” tot melkproductie gestimuleerd worden, maar ook van onschuldige of niet zo onschuldige schaapjes en lammetjes, gulzig grazend in een gezellige, groene wei, met hooguit 10 centimeter onder hun dartele pootjes, een genadeloos op de loer liggende mol.
Hier die zakdoek,
putains! En op naar het elfde seizoen! Het aftellen is begonnen…
. Ze hebben dat beide geweldig gedaan, Philippe met voorbereiding en Uma zonder voorbereiding. Chapeau, allebei een dikke proficiat!!
.
Ontvang bewijs van de crime scene
